Reisverslag New York
Wauw, 14 weken waarvan ik 11 weken steady heb kunnen trainen, elke training was raak, haalde de tempo’s, genoot van elke meter en mentaal voelde ik me sterk! 
Tot 3 weken voor de marathon. Ik verzwikte mijn enkel en alles waar ik maar aan kon denken was: rust, vertrouwen op dat het the day goed zou komen. Vertrouwen op de trainingen die ik gedraaid had, dat ik voldoende kilometers in de benen zou hebben 
Het was mentaal een rollercoaster. Ik miste oprecht de structuur die het trainen me gaf. Tuurlijk haalde ik met alternatief trainen alles uit de kast, zwemmen, sportschool, buiten fietsen toen het weer kon met m’n enkel 
Na 2 weken rust en 1 week voor de marathon besloot ik een rondje van 5km te doen. De laatste op Nederlandse bodem en aanvoelen hoe het zou gaan. Ik was niet ontevreden. Tuurlijk deed een bochtje maken naar rechts pijn, tuurlijk gingen er gedachtes door m’n hoofd of ik wel goed genoeg in vorm zou zijn, tuurlijk waren er oneindig gedachte stromen en toch bleef ik vertrouwen houden 
Met heel veel zin en enthousiasme vertrokken Frenk en ik met Rijnmond Marathonreizen dinsdag voor de marathon (die op zondag was) naar Newark 
Echt, als je het mij vraagt hoe je het beste een reis icm de marathon van New York moet aanpakken, is het wel via Rijnmond Marathonreizen. De aanloop naar zondag en eigenlijk de gehele reis werden we ontzorgd, mega dank aan alle helden van de organisatie. Geweldig!!
Terug naar vertrek, vanuit de bus uit 010 naar 020, gauw dat vliegtuig in en gaan met die banaan. Nooit eerder maakte ik zo’n lange reis en dat vliegtuig, wauw zo groot, keek mijn ogen uit! We hadden fijne plaatsen en de vlucht ging met ietwat turbulentie best voorspoedig.
Bij aankomst de migratie. Nooit zo meegemaakt dus best wel zenuwachtig. Het is en blijft toch een heel ander land en geintjes maken is op zo’n moment niet aan te raden. De dame van de douane stelde veel vragen over wat ik kwam doen in Amerika, tot hoelang ik zij blijven, hoe ik Franklin had ontmoet en of ik iets kwijt wilde over Frenk. Dit laatste deed ze zelf met een knipoog, pfieuw der kon een geintje dus af blijkbaar. En natuurlijk alleen maar liefde over Frenk! Haha.
Yes eenmaal door stond daar Rijnmond Marathonreizen alweer klaar met bussen en een warm ontvangst in Newark op ons te wachten. Zelfs inchecken in de hotels was al gedaan en we kregen de pas van onze hotelkamer al in handen, ideaal en wat een service! Hup, die bus in en op naar Secaucus. Een dorp in New Jersey. Uit de drukte van New York en relatief dichtbij (15 a 20 min met een bus sta je op Times Square, prima!)
Dan is het zover en besef je dat je in holy moly NEW YORK bent!! Wauw!!
Een droom die uitkomt!! Een jaar voorpret, hard werken, trainen en dan is ineens het moment daar.
Eenmaal aangekomen in het hotel hebben we overwogen gelijk de stad in de te gaan voor de Halloween optocht. Uiteindelijk na het eten toch wel vermoeid genoeg van de reis, moe maar voldaan na een bezoekje aan de wallmart ons bed opgezocht. Anyway, de wallmart was echt judge! In Amerika geldt volgens mij de vuistregel: groot, groter, grootst. Ideaal zo’n winkel, dit zou ik in NL ook echt wel willen. Alles is er te vinden en dat onder 1 dak.
We wisten met de reis dat we terug in de tijd zouden gaan. 5 uur om precies te zijn en de nacht voor de marathon zou de klok nog een uur achteruit gaan. Dat betekende 6 uur tijdverschil terug in de tijd vergeleken met Nederland. De eerste nacht was ik om 4:45 wakker en Frenk 2 min voor de wekker. We gingen namelijk mee doen aan een trainingsloop. Geheel vrijblijvend waren er op woensdag, donderdag en vrijdag trainingslopen vanuit Rijnmond Marathonreizen georganiseerd. Niet om nog veel kilometer te maken, maar puur om de benen los te lopen. Nou, ik kan je vertellen aan kilometers niks te kort in New York, daarover later meer! Ik had besloten om in ieder geval woensdag en vrijdag mee te trainen. Op woensdag zouden er nog 3 groepen aankomen waardoor het qua saamhorigheid en verbinding ook gewoon leuk was om te doen.
Dan is daar de eerste echte dag in New York aangebroken. Frenk en ik hadden vooraf al een ruwe planning op papier gezet en in ieder geval voor de eerste dag vanuit Nederland al een biketour door Central Park en een bezoekje aan de Empire State Building geboekt.
Na een goed verzorgde ontbijt in ons ‘basecamp’ de Carnegie Diner kon de dag van start. Echt bizar hoe aan alles is gedacht tijdens dat ontbijt. Niks is te gek of te veel, alles is mogelijk en het personeel? Mega vriendelijk!
Voor ons hotel was een bushalte waar je ter plekke een retour ticket kon kopen en om de 15 minuten in een bus kon stappen naar de stad. En die rode jasjes? Die zag je overal! Haha. Eerst liepen we naar Times Square, echt oh my god, alsof je in een film bent waar je zelf inspeelt. We zijn in de week 4 keer op Times Square geweest en al had je mij op een bankje geparkeerd voor de hele dag, ik had me prima vermaakt. Zoveel te zien, zoveel te beleven, wat een stad!
Op naar de Bike tour. Een kalme, chille en duidelijke tourguide die ons meenam door het Central Park. Normaliter zou ik daar zelf doorheen gefietst hebben en gedacht hebben, gaaf, mooi, prachtig! Door zijn verhaal en uitleg over bepaalde architectuur in het central park ga je heel anders naar de omgeving kijken en is het nog gaver, mooier en prachtiger dan het al was! Wel ben ik geschrokken van de leegloop in New York. De gids bedankte ons ook voor de reis naar New York en dat we de tour hadden geboekt. De beste man vertelde normaal met een microfoon zijn praatje te houden door de enorme chaos en drukte op sommige punten in het park. Dat was nu echt niet aan de orde. Net zoals in Nederland heeft ieder land zo zijn problemen, financiële struggles, en noem maar op.
Anyhow, het was tof! Aanrader! Fancy Apple Bike Tour Central park. En door. Het was inmiddels 14:00 en we hadden nog niet geluncht, ook niet echt trek in door het mega ontbijt wat we hadden gegeten. Na wat rondwandelen stippelden we onze route uit naar de Empire State Building. En ik kan je vertellen dat je hier heel snel vergissingen maakt in: ‘oh, lopen valt wel mee, we zijn er zo’. 10 a 15km per dag later denken de voeten daar echt anders over! We hadden wel vooraf de Citi Bike app gedownload waar je deelfietsen mee kon gebruiken om door de stad te crossen. Oké, en hoe werkt fietsen dan in New York. Beiden met het motto we hebben het nog nooit gedaan, denk wel dat we het kunnen stapten we op een Citi bike. Hup, gaan met die banaan. In tegenstelling tot Nederland fiets je hier aan de linkerkant van de weg. De wegen zijn veelal eenrichting en in je lijn blijven wordt wel op prijs gesteld. Je merkt vanzelf de reactie als je dat niet doet.
Dan die wolkenkrabber van 380 meter hoog, vernoemd naar de staat New York, lange tijd het hoogste gebouw ter wereld geweest stapten we binnen. Dan is het net alsof je op de AirPort bent. Je spullen moeten uit, door een detectiepoortjes en controle van je spullen op de band. Rijen van de Efteling zijn er overigens niks bij. Eenmaal door de lift in en daar merk je al dat het typisch Amerikaans is. Het plafond in de lift veranderde in een beeldvormend illustratie alsof je in een attractie zat. Aan je oren voelde je wel dat de lift in een rap tempo omhoog ging en daar stonden we dan op de 95e etage. Joehoe, hallo uitzicht! Wauw! Ik weet oprecht niet waar ik moet kijken en wordt enorm stil van alles wat ik zie. Om op de bovenste etage te komen (etage 103) was een overstap nodig naar een andere lift en daar was de mogelijkheid om buiten rondom het gebouw te lopen. Wederom, wat een uitzicht, wat een stad, fenomenaal! We zijn gebleven tot en met de sunset en ontmoeten daar Nynke, Natasja en Sabine die ook op zondag de marathon gaan lopen. Ik had al eerder tijdens de trainingslopen in Nederland met hun kennisgemaakt en de voorpret in een groepsapp was al ontstaan, zo ook het bezoek aan de Empire State Building. Al met al zijn we ruim 2,5 uur in dit gebouw geweest. De sunset was prachtig, ik genoot van alles wat ik zag. Wel had ik inmiddels al best last van m’n voeten van het slenteren en voelde ik de overbelasting op m’n enkel door de steekjes / druk op de enkel.
Terug naar het hotel en de Carnegie. Onderweg hadden we besloten daar een hapje te eten. De ervaring terug met de bus was wederom alsof je op een AirPort was. Gate 314, bus 320 en Ohja Amerikanen maken allemaal een rijtje achter elkaar als de staan te wachten. Wij Nederlanders en eigenlijk überhaupt alle landen kunnen daar van leren! Voor mijn hoofd werkt dat overigens ook echt veel beter! Je weet waar je aan toe bent en hoeft niet zo in aura’s van anderen te komen om te strijden wie als eerste in de bus is. Nee, rust, orde, wie het eerst staat te wachten, mag eerst.
In de Carnegie aangekomen waren daar Hans en Richard. Een dag later vertrokken met de 7 daagse reis in groep 5 samen met ook Marcel. Vooraf hadden we samen met hun afgesproken een bezoek aan de Summit One VanderBilt te ondernemen op de vrijdag. Eigenlijk geheel vanzelf aten we met z’n vieren en was de gezelligheid al op en top aanwezig. Ook Marcel ontmoeten we daar en samen dronken we nog aan de bar een drankje en maakten we volop plezier. We sloten onze dag met een aantal af in de Carnegie en moe maar voldaan zochten we onze hotelkamer op.
Donderdag, de dag van een programma opgezet door Rijnmond Marathonreizen. Een boottocht naar het Vrijheidsbeeld met de Circle line en naar de Expo om de startnummers op te halen.
Beginnend bij de boottocht, wauw ook hier keek ik opnieuw mijn ogen uit. Bij het zien van het One World Trade Center gingen er tranen over mijn wangen. Het besef dat er ruim 20 jaar geleden 2 gekaapte vliegtuigen door 2 gebouwen zijn gegaan, de pijn, het leed en verdriet en dat je dan ineens daar met je eigen ogen zo dichtbij bent is onwerkelijk. Die dag voelde alles überhaupt heel onwerkelijk. De hele reis, het feit dat we in New York waren en dat ik zondag daar een marathon zou gaan lopen. Adem in, adem uit, terug naar het hier en nu en geniet.
Met de boot gingen we langs verschillende delen van de stad. Up town, mid town, down town, State of Liberty en dan alvast even een kijkje nemen bij die mega brug waar de start van de New York marathon op zondag zal zijn. De Verrazano Borrough. De Verrazzano-Narrows Bridge is een dubbeldeks hangbrug over The Narrows, die de Boroughs Staten Island en Brooklyn van New York verbindt. Wauw wat een brug, wat een architectuur en wat gigantisch!
Dat gezien hebbende vervolgende we met de groep onze weg naar de expo. Of we de weg wisten? Gewoon de rode jasjes volgen, dan kom je er vanzelf. Ook zo’n plek voor de startnummers en alle stands waar je langs kon lopen is over nagedacht. Waar je denkt dat er mega rijen zouden staan had ik met 1x knipperen met m’n ogen m’n startnummer in de hand en met 2x knipperen ook de marathon sleeve in m’n handen. Paar foto’s schieten en weer door naar de New Balance stand. Tot mijn grote teleurstelling (en vele met mij) was het finisher jacket niet meer in mijn maat en überhaupt al uitverkocht in verschillende maten. Met de boodschap dat maandag dit aangevuld zou zijn riep het bij mij gevoelens op van is dit dan een voorbode. Finisher jacket kopen voordat je gefinisht bent is eigenlijk vloeken in de kerk. Ik was echt teleurgesteld en moest mezelf herpakken.
Op de expo waren verschillende stands, leuk om even te rond te kijken. Maar het leukste moest nog komen, the Wall of Fame. Je eigen naam tussen die ruim 50.000 lopers zoeken op een wand vol namen. Ook hier was orde in aangebracht (heerlijk!) typisch Amerikaans. Daar waar ik in Rotterdam over de ene naar de andere rolde of struikelde, had ik hier binnen no time mijn naam gevonden (of eigenlijk Frenk, haha). Wat overigens ook echt hilarisch was toen ik mijn aankopen ging afrekenen bij de kassa vroeg de medewerker aan mij of het mijn eerste keer New York marathon was. Ik vertelde haar dat dit het geval was en ik super excited was. Voordat ik het door had riep ze bij het betalen: i got a first timer New York marathon Runner!!! En al het personeel begon te klappen, joelen en juichen. Typisch Amerikaans, je voelt je echt een held en zo behandelen ze je ook.
We besloten in de stad te blijven, we zaten down town wat ons de vrijheid gaf om gelijk hier wat van de stad te zien. Eenmaal gegeten bij een local tentje gingen we samen met Hans, Richard en Marcel door naar het 9/11 memorial.
Ik blijf het zeggen, deze stad is insane. Aangekomen bij het 9/11 memorial was het donker en ik kreeg kippenvel all over the place. Niet omdat het koud was maar om het gevoel wat zich daar los maakte. Frenk ervaarde precies hetzelfde. Op de plek waar de twee wolkenkrabbers hebben gestaan is nu een monument gevuld met waterbakken waar je het water naar beneden hoort en ziet kletteren omringd met de namen van alle omgekomen slachtoffers. Bij sommige namen was een witte roos geplaatst. Dit stond symbool voor diegene zijn of haar verjaardag. Ja, dit maakte een diepe indruk.
We besloten onze avond verder te vullen met een bezoek aan Times Square. Frenk en ik hadden dit bij daglicht al gezien. Gevoelsmatig was het net alsof je opnieuw in een film was beland. De intens grote billboards met reclames, dance acts, Disney figuren en mensen overal gaf opnieuw een bizar gevoel. Ik keek mijn ogen wederom uit. Merkte al snel dat de prikkels intens waren, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was genieten!
Qua weer hebben we deze hele week echt geluk! Koud, zonnig, droog. Prima als je het vergelijkt met Nederland waar storm Ciaran door het land raast.
Vrijdagochtend, vroeg de wekker, 6:00 om precies te zijn! Ready voor de laatste gezamenlijke trainingsloop. Frenk besloot foto’s te gaan maken en ik zou wel zien waar het schip zou stranden. Wederom niks forceren en focus op de beentjes los te gooien. Stappen zetten we toch wel genoeg waren we inmiddels al achter.
In drie verschillende tempogroepen wederom genieten van een prachtige zonsopkomst, genieten geblazen in het moeras gebied vlakbij de hotels. Inclusief een ranzige zwavellucht, dat was iets minder, haha.
Vandaag stond Summit One VanderBilt op de planning samen met Marcel, Richard en Hans. Aangezien ik echt teleurgesteld was dat het finisher jasje was uitverkocht, had ik een bericht op Facebook geplaatst. Daar kreeg ik opnieuw hoop door het advies om te gaan kijken bij een New Balance store vlakbij Central Park. Ook daar greep ik helaas mis. Het mocht niet zo zijn. Loslaten en niet meer druk om maken. Op naar Summit.
Onderweg aten we nog in een typische diner en daar ontdekten we ook wel de andere (arrogante en onvriendelijke) kant van Amerikanen. Over het algemeen heb ik een super mooie en behulpzame kant gezien maar je merkt al gauw als de zaken goed lopen dat ook een andere kant met zich meebrengt. Overigens is de scheiding tussen arm en rijk intens hoog. Echt schrijnende dingen gezien. Ook dat is helaas de realiteit.
Zoals ik eerder al omschrijf raak je in New York nergens uitgekeken. Even hier kijken, even daar kijken. We besloten vanaf de Diner naar Summit te gaan of toch niet?! De Trump Tower lag op de route. Een bezoekje waard, we zijn tenslotte niet elke dag in New York. Hilarisch en ook typisch Amerikaans liep daar een verklede Donald Trump rond die zich precies zoals deze beste man gedroeg. Door de Billionaires row flaneren en op zoek naar een taxi. Mijn voeten en enkel gaven het op. Met een typisch gele taxi werden we voor de deur van Summit afgezet. Daar waar Hans, Marcel en Richard de tijd van hun leven hadden op de fiets taxi waar ze ietwat veel geld voor hebben uitgegeven, hebben we tranen gelachen om de filmpjes.
Nu dan toch echt in de rij voor Summit One VanderBilt. Een hele beleving eerder je op grote hoogte bent. Van gezichtsscans tot illustraties, je wordt helemaal meegezogen in alle bizarre dingen die je ziet. De lift alleen al is ook weer een geweldige ervaring. In 42 seconden sta je op de 91ste verdieping en een zonnebril is nodig kan ik je vertellen. De weerkaatsing van het licht op de spiegel wanden, vloeren en plafonds is oogverblindend gaaf! Per ruimte was er een geweldig stukje architectuur te vinden. Heel instagrammabel allemaal en zo heerlijk Amerikaans ook! We besloten de sunset mee te pakken en een drankje te drinken met elkaar op deze geweldige reis op de rooftop. Adembenemende golden hour, echt ik kan het niet vaak genoeg zeggen: GENIETEN!
Na de Summit belanden we ergens in een zijstraatje bij een Italiaan, prima gegeten, we waren vooral hangry, haha.
En dan, word je wakker en besef je, omg morgen is het the day!? Lichte kriebel door de buik hadden Frenk en ik ons voorgenomen écht niet teveel te gaan lopen. Op de planning stond een verkenning van het finish gebied in Central park met de groep. Deze wilden we toch even meepikken. Daar lopend deed heel erg beseffen waar we nou eigenlijk voor kwamen, de marathon. Ook zagen en voelden we letterlijk de pittige heuvels nog even vlak voor de finish. Het toetje of de kers op de taart zullen we maar zeggen. Na de finish ben je er ook zeker nog niet want dan begint het volgende pleuriseind naar de bussen. We kregen nog wat uitleg en daarna vervolgden we onze weg naar, ja-wel, Times Square, haha. Iets met niet veel lopen, mission failed. Toch na niet al te lang dwalen vervolgden we onze weg terug naar het hotel waar de beentjes omhoog gingen in de ruststand en om vervolgens ons daarna klaar te maken voor de pasta party.
De klok ging een uur achteruit en bijzonder genoeg hebben we als een blok geslapen. Zelfs dat uurtje extra was fijn. Eenmaal wakker stond ik gelijk aan en wilde ik alleen maar zo snel mogelijk in mijn race outfit duiken. Het volledige raceverslag van de marathon lees je hier.
Klik op de foto voor de Marathon blog
Maandagochtend the day after… spierpijn was present, maar ondanks dat én in vergelijking tot mijn eerste marathon had ik goed geslapen. Velen herbeleven namelijk een marathon in de benen in de nacht. Zal die magnesium, vitamine C en vitamine D frequent slikken toch ergens goed voor zijn geweest.
Anyway, je bent tenslotte niet elke dag in New York en Frenk en ik besloten een bezoekje te brengen aan de Brooklyn Bridge. Al fietsend gingen we daar overheen. Wel een e-bike natuurlijk, dat hadden we wel verdiend, vonden we zelf. We parkeerden onze fiets bij Suprème Courd waar het wemelde van de camera ploegen en mensen. Bij navraag bleek: ‘Trump is in the building’. Oh my lord. Sensatie!! Helaas duurde dit alles erg lang en hebben we besloten niet een mini glimp op te willen vangen, en door. Ongemerkt ook deze dag deden we weer bijzonder veel, want we gingen door naar het grote warenhuis Macy’s, mooi om te zien, niet een dag na de marathon, haha. Vervolgens gingen we door naar Rockefeller Plaza in de hoop de kerstboom te zien. Jammer genoeg een weekje te vroeg. Wel was de ijsbaan er, maar ook dat leek ons toch niet zo’n verstandig idee. We vervolgden onze weg terug naar het hotel.
Goede sidenote om te vertellen is dat de metrolijnen en bus verbindingen prima in elkaar zitten en Google maps dit echt fantastisch uitlegt. Frenk was hierin wel een top reisleider!
We besloten in de avond uit eten te gaan bij Outback Steakhouse in de buurt van de hotels. Een top steakhouse waar we heerlijk gegeten hebben en waar ik na ruim 4 maanden ook echt weer kon genieten van een goede rode wijn. Lekker rozig, met een lijf knetter vol spierpijn terug naar de hotelkamer om opnieuw als een blok in slaap te vallen.
De beste manier om met de spierpijn om te gaan is wat mij betreft wel meegaan in de waan van de dag in een stad zoals New York. Ja, je hebt pijn, maar je wordt afgeleid! Denk oprecht dat het bijgedragen heeft aan het snelle spierherstel. M’n enkel heeft wel echt langer tijd nodig.
Dinsdag was het dan tijd om afscheid te nemen van een geweldige plek. Een plek waar ik gigantisch naar heb toegeleefd, een plek met een lach en een traan, een plek met geweldige herinneringen, een plek die ik nooit zal vergeten en een plek waar ik zeker nog eens terugkom.
New York bedankt en in het bijzonder Rijnmond Marathonreizen voor de geweldige verzorging vooraf en tijdens de reis, Runnersworld Rotterdam voor de geweldige begeleiding in de trainingsschema’s voor de marathon en het onvoorwaardelijke support en natuurlijk mijn liefste steun en toeverlaat Frenk. Een gouden herinnering hebben we samen gemaakt!
Zo, dit was hem dan. Chapter New York. Wauw, het was insane! Deze hele reis, vooraf, tijdens en ook nu bij het schrijven. Met een lach en een traan eindig ik dan echt deze blog.
Vond je dit een leuke blog? Laat dan gerust een reactie hieronder achter. Neem ook een kijkje op mijn Instagram @geertjevos_ waar je me altijd een berichtje kunt sturen als je misschien vragen hebt!
Wat leuk om zo weer terug te lezen!! 😍