Marathon New York 2023
De dag waar ik een jaar lang voorpret van had. De dag waar keihard voor is getraind. Dé dag, eindelijk is het zover: De marathon van NEW YORK! Het gaat gebeuren!
Om 5:15 stond de wekker. Zelf was ik 4:45 wakker na een goede nachtrust inclusief een uurtje extra ivm wintertijd die in New York die nacht in was gegaan. In tegenstelling tot de meeste ochtenden stond ik nu gelijk aan, had ik dat altijd maar, haha!
Race outfit aan, spullen in de start village bag en door naar het ontbijt. Zelf ben ik op zo’n dag niet gemaakt voor van die gezamenlijke dingen. Hoog in de emoties, prikkels, gespannen, liefst zit ik ergens alleen in een hoekje. Wel was het ontbijt wederom op en top geregeld. Ik deed alvast wat voorbereiding met m’n Maurten 160 mix om mee te nemen in de bus en uit voorzorg nam ik alvast paracetamol. Pijn krijg je sowieso, pijn in de enkel hoopte ik hiermee wat uit te stellen.
Door naar buiten waar we met elkaar verzamelden en nog een laatste toespraak van Gert van ’t Hof vanuit Rijnmond Marathonreizen kregen. Een spandoek werd uitgerold en daar was Lee Towers. Weliswaar niet fysiek aanwezig met zijn gouden microfoon maar rechtstreeks vanuit de speakers. Kippenvel! Het deed me herinneren aan m’n eerste marathon vorig jaar in Rotterdam waar ik met m’n beste vriend in het startvak stond en de tranen over m’n wangen rolden. Dit keer had ik plezier, zong luidkeels mee met de tekst samen met de groep.
Richard had vooraf voor wegwerp verf overalls gezorgd. We waren makkelijk te herkennen in de menigte, net 3 mummies op weg naar de medaille.
Dan is echt dat moment daar. Afscheid nemen van de supporters. Dat betekende voor mij afscheid nemen van Franklin. Hij en de rest van de supporters zouden namelijk een paar uur later vertrekken naar het supporterspunt op 27km. Dat was een moment waar ik het echt niet meer droog kon houden. Week in week uit is Frenk mijn steun en toeverlaat en ookal deed ik alle trainingen zelf en soms samen, was dit voor het eerst het moment dat ik voelde dat ik het alleen ging doen. En tuurlijk You never walk alone. Voor dat moment voelde dat wel even zo.
Door in de bus waar de Maurten gefaseerd werd gedronken en ik al vrij snel merkte dat de blaas alweer aardig vol was gelopen. Goed teken! Goed gehydrateerd aan de start staan en tijdens de marathon is van essentieel belang.
Aangekomen op Staten Island wat omgetoverd is tot start dorp voor de marathon. Alles is zo groot en alles wijst zich vanzelf. Eerst door de security. Vooraf wisten we namelijk dat de veiligheidsmaatregelen aangescherpt waren naar aanleiding van alles wat er actueel in de wereld speelt. Gelukkig waren er geen echt directe dreigingen. Dat vind ik oprecht fijn aan Amerika. Ze zijn hierover heel transparant en misschien overdreven, maar ze nemen gelijk maatregelen. Door de beveiligingspoortjes op een gegeven moment afscheid genomen van Hans en Richard. Zij starten namelijk in de oranje corral en ik in blauw. Gigantisch hoe dat is opgezet en hoe over alles is nagedacht. Vrij snel kwam ik Nynke tegen waar ik tot aan de start afleiding bij vond. Nynke startte een half uur later. We overwogen mijn startnummer nog onder het hek door te geven zodat we samen konden starten. Toch durfden we dat niet aan.
Kwart voor tien, mijn startwave ging open. Nog een laatste dixie stop en klaar voor de start. De weg naar de start was een lange weg waar we met gespannen hoofden naar toe liepen. Drie verschillende kleuren en daarin nog A t/m F en dan 5 startwaves. Ruim 50.000 lopers die aan de start staan. Het is bizar, het is groot, het is onwerkelijk!
Dat je geen geintjes moet maken over die ereronde van 42,195km is één ding wat zeker is en dat wist ik ook vooraf. Met in de geschiedenis #demooiste marathon in Rotterdam in 2022 wist ik dat het een pittige afstand is met no mercy.
Luisterend naar het Amerikaanse Wilhelhelmus, prachtig, kippenvel all over the place en een stilte waar je nog mee kippenvel van krijgt is het wachten tot het kanonschot en ja! Daar gaan we.
In het startvak voor de start stressfactortje tien punt nul. Mijn Polar horloge valt ineens uit het niets uit. De avond ervoor opgeladen, nooit problemen mee. Als dat maar goed gaat. Snel opstarten en niet meer aandenken.
Over die startlijn met ruim 50.000 lopers gelijk omhoog die Verrazzano-Narrows Bridge op. Een brug van bijna 3 mile lang en gelijk al aardig wat hoogtemeters. Ja, ik was gelijk warm gelopen. Op de brug lachen naar de camera bij Dennis Kranenburg en Tjeerd Witkamp van Rijnmond Marathonreizen en weer door.
Grappig en bijzonder dat het hun lukt om als enige die brug op te komen als organisatie om foto’s te maken. Inmiddels weten we hoe ze dat toch voor elkaar krijgen, haha!
Gelukkig een brug gaat ook weer naar beneden en het liep lekker, maar tegelijkertijd besefte ik me ook dat daarna alles valsplat of bruggen zou zijn. Dus genieten van dit moment! De brug af kwam ik aan in de eerste wijk Brooklyn. Ik denk dat ik daar gelijk al overweldigd raakte van het publiek. Wat een sfeer, wat een mensen. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ren de marathon van New York?!
De kilometers gaan gestaag en ik probeer een ritme te vinden, maar eigenlijk al snel voel ik dat ik moeite heb met in het ritme te komen. Ik vind ritme en binnen no time door alle prikkels ben ik het kwijt en struggle ik met balans te vinden mentaal qua drukte en fysiek doordat ik weet dat m’n enkel pijn doet. Ook struggle ik met de verbinding tussen mijn Shokz (oortjes voor muziek) en Iphone. Het hapert continu bij wisseling van straten. Dit heeft me zeker tot 20 kilometer in de tang gehad. Je zou denken gooi dat ding weg, maar het was ook een soort van houvast. Gestaag loop ik door en besef me dat de tempo’s vast blijven houden waar ik in Nederland, nog voor het verzwikken van mijn enkel, zo hard voor had getraind een bittere pil zou worden. En toch vond ik de geest. Dit laatste zal ik vaker benoemen want ik vond vaker de geest.
Vooraf had ik mezelf voorgenomen bewust te letten op het innemen van gelletjes. Gelukkig had ik mijn Maurten van thuis uit mee het land in gekregen. Op de marathon zelf deelden ze SiS gelletjes uit. Eén ding was zeker, geen SiS voor mij. Hiervan heb ik al eens in een bos geparkeerd gezeten. Ik zal de details besparen. Ik kreeg de gelletjes goed weg en daar was ik blij om. Ook de Gatorade die ze om de 2 mile aanboden nam ik 2 slokken van en 2 (soms 3 slokken) water erachter aan en door. En dat eigenlijk de hele marathon door. Vanaf kilometer 12 a 13 voel ik pijn die stabiel blijft in mijn enkel maar waarvan ik wel denk, dit wil ik zo houden. Het was te vroeg voor paracetamol, nog even doorzetten.
Toilet stop op 17 is dan echt nodig. Midden in de Joodse wijk. Gelukkig genoeg dixies, denk je? Ja die waren er, maar goor. Om te janken, ik raakte in paniek want de ene na de andere deur die ik opende kwam ik voor een verrassing te staan. Kots, diarree, andere uitwerpselen, ik weet het niet, het was naar, heel naar. Anyhow?! En door, broek naar beneden op een gore dixie, alle principes opzij en hangen maar! Kokhalzend en paniekerig kwam ik de Dixie uit. Wel geplast, opluchting, we kunnen verder.
De Joodse wijk is overigens een bijzondere wijk. Met respect kijken de mensen naar je, ze applaudisseren alleen niet. Kindjes staan te kijken, maar geven geen high five. Heel apart. Zelf kwam ik wel tot rust qua drukte van publiek.
Een aantal spraakberichten naar Frenk verder, waarin ik aangaf het zwaar te hebben ging ik van Brooklyn door naar Queens. Paracetamol erin het hardlopen werd afgewisseld met wandelen. Er ging van alles door mijn hoofd. Hier had ik niet voor getraind. Soms huilend en soms vond ik de geest om door te gaan en dribbelde ik in een comfortabele pace achter iemand aan.
Vanaf een bepaald moment na de dixie stop ben ik me naar gaan voelen lichamelijk. Koude rillingen, verkramping door mijn bovenlichaam, keelpijn. Ik wist dat ik echt voorzichtig moest zijn en was in mijn hoofd bezig met schakelen. Tempo loslaten, luisteren naar het lichaam, maar wel die finish over om die medaille op te halen uit Central Park. Wat was het een mentale strijd. Wel een strijd waarin opgeven geen optie was. Aanpassen wel. Duizend gedachtes passeerden mijn brein. Chaos en emoties. Probeerde mezelf het positieve voor te houden dat een marathon lopen niet uitzichtloos is, dat er licht is aan het einde van de tunnel, dat je alle pijn en strijd vergeet, dat het echt alles waard is. Ook dacht ik aan de mooie herinneringen die we met elkaar hadden gemaakt al. Met Frenk en ook met de groep en de hilariteit van uitwerpselen waar we met Marcel, Richard en Hans tranen van het lachen om hebben gehad. Bij het schrijven ervaar ik dat opnieuw en besef ik me dat je daar echt bij moet zijn geweest omdat te begrijpen, haha!
Onderweg kwam ik Nynke tegen, waarvan ik snel kon berekenen en door had dat ze steady onderweg was en een goede race liep. Het was fijn om haar te zien, ik kan dan heel goed genieten van iemand zijn prestatie en wenste haar succes en riep dat ze ervoor moest gaan. En ze liep echt een geweldige race, super trots en mooi om mee te maken.
Door Queens waarbij ik Frenk een spraakmemo stuurde waarin ik zei de Queens Boro bridge op te lopen op dat moment. Achteraf bleek dat één of andere klein bruggetje waar ik mezelf behoorlijk mee voor de gek heb gehouden. Want die Queens Boro dat merk je wel en die vergeet je niet. Tering Jantje! Wat een beest van een brug. Veel moeten wandelen. Wel voelde ik dat dit echt was vanwege mijn gezondheid en dat ik qua bruggen goed getraind had en zeker niet had onderschat dat het heftig zou zijn. Van tevoren goed gewaarschuwd door lopers die ervaring hadden met dit parcours waarvan ik wist dat die van Brienenoordbrug training echt niks is vergeleken met de bruggen tijdens de New York Marathon. Dus voor diegene die van plan is de marathon te gaan lopen daar, succes, no mercy en neem je trainingen echt serieus, anders prettige wedstrijd! Ondertussen had ik ook contact met Jetske (en die lieve toppertjes van kinderen Jasmijn en Tobias) en Linda en haar man Victor d.m.v. spraakberichten. Ik kreeg zulke hartverwarmende spraakmemo’s die me echt de geest gaven en mentaal zo hielpen om afgeleid te worden dat ik weer 1,5 tot 2 kilometer in een rustige pace kon dribbelen. Mega dank daarvoor!
Wauw, als je dan de Queens Boro Bridge afloopt is het bizar hoe je afloopt op het lawaai. Het lawaai van gejuich, bandjes, mensen die schreeuwen alsof hun leven ervan afhangt. Niet normaal! Dit is het tweede moment geweest dat ik kippenvel all over the place had. Filmen en genieten Geer, dat was het enige wat ik mezelf voornam. Genieten was echt moeilijk de hele marathon lang maar op momenten zoals deze heb ik dat bewust hardop tegen mezelf gezegd. Dan loop je Manhattan in om precies te zijn op First Avenue en dan weet je dat het bijna zover is, het moment waar je naartoe leeft in een marathon. Het supporters punt waar Frenk staat. Ook al had ik de nodige support onderweg door middel van lieve, motiverende spraakmemo’s van Frenk. Even vasthouden, een knuffel, dat was waar ik naar verlangde en owja, paracetamol en cola. De straten gaan op nummers. Dus 62th St. naar 63th St. wat dan staat voor 62ste straat naar 63ste straat. Optellen naar 75th St. en dat duurt dan een eeuwigheid, maar het hielp mentaal overleven naar dat punt. Klinkt dramatisch, maar een marathon doet rare dingen met je. Zoeken en zoeken, waar is nou dat punt, ik wil het niet missen hoor! En ja daar ineens zag ik Frenk en schoot ik vol. Tranen van blijdschap, geluk, pijn, verdriet, alles kwam bij elkaar. Ik pakte mijn moment om daar even stil te staan en andere supporters die mee waren met Rijnmond Marathonreizen gaven ook zulke bemoedigende woorden.
Kracht om door te gaan en ik vond weer een beetje ritme. Wel merkte ik aan alles als ik ook maar iets van tempo wilde gaan maken dat het lijf daar op protesteerde. Pijn in de onderrug van binnenin, rillingen soms en heel moe. Moe is normaal, maar dit voelde anders. Alsof je een matje op straat kon leggen waar ik, als ik mijn hoofd neer zou leggen, als een blok in slaap zou kunnen vallen. Gekheid natuurlijk, maar wel extreem moe! Gelletjes nemen ging overigens nog steeds prima, ik vergat soms wel exact na 7km te nemen maar nam ze wel. Bij kilometer 35 is dan daar ineens Hans naast me. Ik barst wederom in tranen uit. Het is zo bizar wat het met je doet als je een bekend gezicht ziet tijdens het lopen van een marathon. Ik besefte me dat Hans een topprestatie qua tijd aan het neerzetten was met dit parcours. Even gekletst te hebben ging hij door en rende een top tijd waar ik zo mega respect voor heb. Hans gaf me toen wel (waarschijnlijk niet wetende) een doel mee waar ik me voor de rest van de 7,125km aan vast kon houden. Namelijk een gozer, groot en breed die snelwandelend voor me liep en best lastig was bij te benen achter me te houden en dus eerder dan hem die finish overgaan. Dat is gelukt! Voelde net als een kat en muis spel onderweg en moest er even flink aan trekken maar het lukte. Bedankt Hans voor dit, haha!
Op een gegeven moment na genoeg stoplichten voor me uit geteld te hebben denk je het gehad te hebben en dan kom je bij Central Park. Geen woord hebben mensen die het parcours kennen daar aan gelogen. Nog even een toetje, heuvels, waarin de meer omhoog dan naar beneden gingen. Nou was naar beneden ook echt niet fijn meer, omdat de pijn net boven de knie voelbaar was van alsmaar valsplat en bruggen. Ook daar wist ik toch één keer te profiteren van heuvel af en vaart te maken. Aardig zigzaggend om de wandelende lopers inmiddels heen liet ik me naar beneden vallen. Allemaal trucjes die ik dan eens geleerd heb bij Flijmscherp of Runnersworld komen dan nog even bovendrijven en echt goed van pas.
Ik dacht oprecht aan een comfortabele pace vinden, nam mezelf voor dat die laatste 2 a 3km echt wilde hardlopen, want dat het ik nog niet genoeg gedaan natuurlijk, haha. Mentaal was ik bezig met de finish. Je ziet de bordjes aftellen en dan 800 meter voor de finish hoor ik links van me: GEEER! Ik keek om en riep: Frenk!! Kon het niet geloven dat hij de stad nog doorgekamd was om daar in die mensenmassa te staan en dat hij mij zou zien en ik hem zou kunnen horen tussen al dat lawaai. Wauw, dat gaf een boost en ik kon mijn geluk niet op! Ik zwaaide nog even en gaf een luchtkus en liep verder.
De laatste heuvel zag ik al voorzichtig de finish en normaliter maak ik dan altijd wel een versnelling. Nu wist ik dat ik dat echt niet hoefde te doen. Maar ik wilde wel hardlopend die finish over. Stapje voor stapje kom je dan dichterbij en in mijn hoofd telde ik ook de stappen. Door een prachtige erehaag van vlaggen van alle landen loop je dan op de finish af. Ik moest nog denken aan de finish tijdens de Rotterdam marathon en besefte dat dit anders was. Het was op een andere manier een strijd, ik had op een andere manier deze strijd overwonnen, voelde me trots maar besefte het niet. Pas bij het moment dat ik de medaille overhandigd kreeg barstte ik in tranen uit en besefte ik, IK BEN FINISHER VAN DE NEW YORK MARATHON. Dreams come true!
Wat begon als beginnend hardloper in 2017, waarin ik na een evenement met vrienden aan het zuurstof moest (figuurlijk) en had gezegd hoe gaaf is het om een marathon te lopen. Als ik dat zou doen, moet wel echt de eerste in Rotterdam zijn en als ik het dan nog steeds leuk vind daarna New York. Is ineens geschiedenis!
Je denkt dat je dan een marathon in je benen hebt het wel genoeg is… nou ik kan je vertellen, dan moet je Central park nog uit. Onderweg kreeg ik een poncho en vergat ergens een tasje met versnaperingen dus weer terug en rustig liep ik als een pinguïn verder. Op en aan voelde ik aan mijn lijf dat het niet helemaal top was, werd misselijk en bij vlagen wollig en licht in mijn hoofd. Ik kon alleen maar denken, rustig doorlopen, adem in via de neus, uit via de mond. Eenmaal Central park uit zag ik Marcel (die stond daar alle lopers te begeleiden naar de bus). Wetende dat ik mijn tijd niet had gehaald en hij dit waarschijnlijk niet zou weten nog liet ik wel met trots mijn medaille zien en vertelde in grove lijnen what happend. Met een lach en een traan maakten we een foto en voelde ik zichtbaar zijn trots! Want ik was gewoon gefinisht en had de marathon uitgelopen onder omstandigheden waar ik geen controle op had. Met die woorden liep ik door naar de opening richting publiek en daar zag ik Frenk met ballonnen en een grote lach op zijn gezicht! Zo blij om hem te zien en in zijn armen te knuffelen. Door naar de bus en door naar het hotel wat wederom top geregeld was door Rijnmond Marathonreizen. Ook hier niet hoeven nadenken, gewoon volgen, instappen en gaan.
Wauw, dat besef dat je dan gefinisht bent, de marathon van New York hebt gelopen is onwerkelijk en nog steeds! Het kost tijd om te verwerken zowel fysiek als mentaal. Fysiek qua spierpijn was pijnlijk, minder heftig dan mijn eerste marathon en snel aan het herstellen. Enkel duurt wat langer en heeft echt rust nodig. Mentaal geloof ik dat het ook meer tijd nodig heeft dan ik vooraf kon bedenken. Wel heb ik zin om weer te gaan en zijn er ruwe plannen met potlood gemaakt. Daarover later meer.
De dag zijn we geëindigd in ons basecamp the Carnegie Diner met een hapje, drankje en een feestje. Ging nog best redelijk soepel al zeg ik het zelf! Genoten!!
Dan besef je bij het schrijven dat ook dit een hoofdstuk is die ik afsluit. Waarin ik terugkijk op geweldige trainingen, tempo’s en PR’s op afstanden die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Waarin Marcel van Runnersworld mij per keer het vertrouwen en geloof gaf dat ik het in me had. Dat puzzelstukje gaat gelegd worden. Het was misschien niet in New York, maar dat vertrouwen zit er en dat geloof heb ik ook in mezelf. Voorzichtig durf ik dat te zeggen omdat ik het oprecht ook zo voel. Daarmee sluit ik af en hoop ik dat jullie net zo genoten hebben van het lezen als dat ik van het schrijven heb genoten. Ik besef me dat het een marathon aan tekst is geworden, dus chapeau als je tot hier hebt gelezen en laat gerust een reactie achter hieronder of via instagram: @geertjevos_
Lees hier nog het reisverslag van de 9 dagen in New York
Geweldig geschreven lieverd, ik zie je als het ware de Marathon lopen met alle vreugdetranen, pijn en ontberingen !!!
Maar YOU DID IT GIRL !!!!
Mega veel RESPECT Geer ❤️❤️
Bedankt voor je lieve reactie Peet! Zo is het inderdaad. Echt een geweldige en tegelijkertijd vreselijke ervaring 😂❤️
He meid heb heb je verhaal van begin tot het einde gelezen met een lach en een traan. Ben super trots op jou.
Dankjewel mem ❤️
Hallooo Geertje, heel leuk om te lezen. Bedankt voor de hele leuke week, was fantastisch 🥳🇺🇸🏃.
Wat hebben we een fantastische week beleeft met elkaar. Jij bedankt! 😊🗽☀️
Wauw kippenvel geertje. Net of ik het weer allemaal opnieuw beleefde. Super geschreven meid en wat je al zei je bent een echte new york marathon finisher. Gefeliciteerd
Voor jou helemaal, je kent het parcours en volgend jaar mag je er weer shinen! Dankjewel kanjer 😊
Wat n verhaal zeg! Zo herkenbaar! Vooral de emoties die op je afkomen tijdens de race.
Wij zijn allemaal zo trots op jou!
Geniet er (nog) van! Dit is one of the lifetime experience!
Dankjewel heldin! Jullie mogen volgend jaar weer. Bedankt voor jullie lieve support. En genieten zal ik voor altijd blijven doen. Wat een ervaring!🥰🤩
Heel mooi verwoord als je het leest beleef je weer de dag. Geweldig en vol trots mag en kan je de medaille dragen.
Mooi avontuur
Dankjewel Marcel! Wat een geweldige week hebben we beleefd met elkaar. En jouw vertrouwen, support en schema’s continu aangepast op de situatie ben ik je echt mega dankbaar voor 🥹🤞
Lieve Geertje,
Wat mooi geschreven. Ik voel het allemaal. Je hebt gewoon de marathon van New York gedaan en gefinisht! De tijd telt niet eens meer, deze overwinning heb je gewoon zwaar bevochten en dat is denk ik nog knapper dan een snellere tijd die je had gewenst. Stoppen is makkelijk, doorgaan niet.
Weet je dat ik achteraf baalde dat ik niet even bij je was blijven lopen? Jij zag me en riep me en we wisselden kort wat woorden en wensten elkaar succes. Toen ik later in de bus van Nynke hoorde dat je het zwaar had, baalde ik meteen dat ik je niet even een knuffel had gegeven.
Je hebt het super sterk gedaan! Ik ben benieuwd naar je volgende plan.
😘 Sabine
Dankjewel! Ah wat lief! Niet meezitten hoor. Ik kon alleen maar genieten van hoe je steady voorbij kwam. Zo goed gedaan ook! We hebben een mooie reis gemaakt met alle gezamenlijke trainingen en in New York. Mega bewondering voor jouw reis ook, zo steady! 😊
Een heel mooi en beeldend verhaal. Zoveel herkenning. Echt mooi geschreven 😍
En ik ben zo trots op jou! Wat een strijder ben je, zoveel doorzettingsvermogen en wilskracht. Dat neem je de rest van je leven mee. You can do hard things.
Dikke knuffel!
Dankjewel lieve Nynke! Mega trots op jou ook. Mooie reis hebben we gemaakt. Jij ook echt fantastisch gedaan. Heel steady! 😊
Super leuk om weer zo terug te lezen! ❤️
Mooi om deze herinnering met jou gemaakt te hebben ❤️
Wat een leuk verslag! heb supergenoten, en wil deze ook graag lopen! 👍